بین این همه خواننده ی بهتر حتی نمیدونم چرا قفلم رو اشوان اونقدر قفل که گوش میدم،گوش میدم،گوش میدم،حالم بهم میخوره،بازم گوش میدم :)))
_________
برگرد یه کاری کن , منو دریاب
برگرد منو دریاب که آشوبم
این مشکلات تقصیر من بودن
برگرد منو دریاب منه ساده
اونی که از چشم تو افتاده
کی مثل من موهاتو می بافه شبا آروم بشی
من نباشم درد و دل هاتو میگی آروم به کی
هی بدی دیدم ازت اما نیوردم به روت
خود خوری کردم همش تا که نریزه آبروت
روی بالکن کلاسمان که روبروی درخت پرتقال بود ایستاده بودم و درس می خواندم،بوی نم باران می آمد و گنجشک های روی درخت را می دیدم.دختر همسایه برای صدای مرغ های خانه اشان که دیوار به دیوار مدرسه بود حرص می خورد.اما به قول دبیرمان چند نفر در این هوای خنک که هر از گاهی نم نم باران زیباترش می کنند صدای مرغ و جوجه روحشان را نوازش می دهد؟
امتحان زمین شناسی داشتیم و تورکوایز را کورتوایز نوشتم.
کریزوبریل را کریزو... :)))
دو سال دیگر دلتنگ این روزها می شوم.شاید هم فردا
چقدر خندیدیم امروز مثل روزهای قبل.
مدرسه ام را دوست دارم خیلی بیشتر از مدرسه ی نمونه دولتی که در بی روح بودنش نمونه بود.
دنج است و کلاس ۱۱نفره یازدهمی ها دوست داشتنی با دبیرهای خوب.
خوب تر بشود ان شاالله :))
می گم باورت می شه از اولین روزی که رفتم مدرسه بیشتر از ۱۱ سال میگذره؟
این روزا هر کی میبینَتَم گوشزد می کنه این کنکور لعنتیو. دبیرامون هی یادمون می آرن تستای لعنتی دهمو که نزدیمشون الان اونان که دارن ما رو میزنن.
هی یادم میاد درسایی که نخوندمو،زبانی که ادامه ندادمو،کارایی که یاد نگرفتمو،داستان هایی که کاملشون نکردم،کلافه ام.
این کنکور لعنتی هی داره حلقه ی دستاشو دور گردنم تنگ تر می کنه و هیچ تلاشی برای نجات خودم نکردم.
یادم میاد کلاس اول که بودم به نظرم چقد کلاس پنجمیا بزرگ میومدن. چقد احساس بزرگ بودن بهم دست می داد.الان چند سال از اون کلاس پنجم گذشته و من حس می کنم چقد از بزرگ شدن می ترسم.
رسیدم به اواخر نیمه ی اول هفده سالگیم یا شاید هم شونزده سالگیم(همیشه تو حساب کردن سن مشکل داشتم:)فرقی هم نمی کنه،هر چی هست راه زیادی تا ۱۸ سالگی نمونده. هر چی هست همینجا جلوی چشم شمایی که داری می بینی و میخونی با خودم عهد میبندم که ۱۸ سالگیم اونی باشه که میخوام؛با همه ی جزئیاتش.
دوس دارم همه اتون حداقل یک خطی از احساساتتون درمورد نوجوونی و کنکور بنویسین.
